Laatste week als vrijwilliger is voorbij…

Bij deze de laatste blog vanuit het steeds warmer wordende Cambodja. Het is nu zaterdag avond, bij de meeste van jullie beter bekend als de eerste dag dat je een kater hebt van carnaval ;) Hier heb ik ook een kleine kater, dit keer niet van de alcohol maar omdat ik gisteren afscheid heb genomen van al iedereen khmers en ngo’s die ik achter laat in Siem Reap.

De afgelopen week was in tegenstelling tot de voorgaande drie een rustige week. Niet gepland (want ik had nog een forse to-do-list) maar gedwongen door de ernstige voedselvergiftiging die mij twee dagen in bed heeft gehouden. Maandag ging alles nog goed en had ik een rustige verwendag voor mezelf gepland. Overdag naar het zwembad, daarna afkoelen in de airco bij de Bluepumpkin met een lekker choco cookie frappacino gevolgd door een massage en uitgebreidde scrub behandeling en in de avond shoppen bij de nightmarket . Maandag nacht werd ik wat onrustig wakker met maagpijn en misselijk. Wel vaker last van hier dus na een moeizaam ontbijt gaan werken. Op mijn werk voelde ik me steeds minder lekker worden en toen ik om 11u naar huis fietste kwam ik amper meer voorruit eenmaal in mijn kamer was het overgeven, in bed, maagsteken en zweten. Uurtje later koorts, koude rillingen, hoofdpijn en overal gewrichtpijn. Ik had me met tegenzin ziek gemeld en diezelfde middag had ik van mijn collega’s al allemaal lieve berichtjes en een zelfgemaakte appel/kaart om me beterschap te wensen. Woensdag een stootkuur antibiotica, paracetamol, vitamine pillen, maagpillen en ORS en de hele dag in bed… En toen was ik donderdag weer bijna helemaal genezen, dus mocht ik van mezelf en van de arts van onze kliniek wel weer komen werken.
Nou die twee dagen (en dus de halve week) in bed niet veel meer gedaan dan flauwe films gekeken met Chinese ondertiteling en geslapen.
Donderdag was het mijn laatste “normale” werkdag. In de kliniek was het niet super druk, dus besloot ik met een collega het dorp in te gaan om condooms uit te delen en mensen te vertellen over Family planning (want meer kinderen betekend nog minder eten en nog meer geld zorgen). Natuurlijk was ik vooral voor de assistentie, hulp en show meegekomen van een voorlichting geven in het Khmer is nog iets teveel voor het goede (ik kom niet verder dan hallo, goedendag, hoe gaat het ermee, ja/nee en dankjewel). Maar het was toch leuk om even mee het dorp in te gaan en de mensen in hun dagelijkse leven bezig te zien.
Die avond had ik alle collega’s van de kliniek uitgenodigd voor eten bij 60road! De vaste picknick/kermis hangplek voor Khmers. Op Makara (die had school) was iedereen aanwezig. Een collega had voor rijst gezorgd, een andere voor ijs en bekers, en ik had verse maiskolfen en vlees gehaald met aanrader van mijn collega: kip (met alles erop en eraan en inclusief een ei die al in de buik zat), kuikens en kikkers allemaal van de bbq. En natuurlijk was er bier en cola dus de sfeer zat er al snel erg goed in! Na een paar uur samen gezeten en gegeten te hebben, zijn we naar de botsauto’s gegaan (inmiddels ook vaste prik) en hebben we de avond afgesloten in de achtbaan.

Vrijdag was mijn aller laatste dag bij New Hope en dit was meteen ook de maandelijkse RICE DROP DAY. In de ochtend was ik in de kliniek nog aan het helpen met het zorgen voor patiënten, terwijl andere vrijwilligers al begonnen waren met de rijst in zakken van 50,40,30,20 en 10 kg te stoppen en te wegen. Elke familie krijgt een hoeveelheid rijst afhankelijk van de gezinsgrote. Daarnaast krijgen ze elk een beetje geld om lakens of muskietennetten te kopen en ze krijgen een zak met soja-, vis- en chili saus. Om twee uur ’s middags begon de officiële dag. Er waren maar liefst 260 gezinnen die rijst konden ophalen. Het begon met een speech van de voorzitter van New Hope dat gezinnen elkaar moet helpen, goed voor elkaar moeten zorgen en nog meer van dit soort dingen. Daarna werden alle gezinnen opgelezen en werd genoemd hoeveel rijst ze kregen. Vervolgens brachten wij vrijwilligers de rijst naar buiten en buiten de poort van new hope stonden familie leden al klaar met de fiets en brommer om de gekregen voorraden naar het dorp te brengen. Grappig om te zien wat deze mensen voor mekaar krijgen, met een zak van 50kg achterop de fiets nog gaan fietsen (op een weg van zand, kuilen en keien) en brommers waar soms wel voor 150kg rijst op lag gestapeld. En dan nog kinderen er tussendoor gestapeld. Het lukte ze allemaal en iedereen hielp elkaar.
Nadat dit achter de rug was, was het tijd voor de ‘circle of love’. Alle medewerkers van de kliniek moesten in een cirkel komen zitten en om de beurt mochten ze een boodschap aan mij vertellen als afscheidsgroet. Buiten chanroum (want die had een cursus waar hij heen moest) was iedereen er: de 3 talken: Makara, Phearom (1) en Phearom (2), onze verpleger in opleiding Nemoll, Laborante: Srey mean, Apotheker: Sinhtam, Dokter: Malineth, Chauffeurs Navorn en Tay en de schoonmaakster (wiens Naams ik steeds vergeet) en natuurlijk onze manager Jody de steun van de kliniek en Mark de manager die alle vrijwilligers opvangt. Ik heb inmiddels al meerdere love circles meegemaakt en meestal vertellen de collega’s hetzelfde verhaal van bedankt, goed dat je er was, jammer en tot snel hopelijk…
Bij mij was het allemaal veel persoonlijker en dat raakte me echt! Dat ik na slechts een maand hier nu al zulke persoonlijke en gemeende reacties kreeg was echt super en dat ik dat bereikt heb na een maand maakte me extra trots!
wat vooral terug kwam was dat ik nooit stil kon zitten ik was altijd aan het rond huppelen, klusjes aan het zoeken en uitvoeren (als er geen patiënten meer waren), ik hing altijd rond met de Khmer collega’s en had een uitzonderlijke hechte en goede band met ze opgebouwd al na zo’n korte tijd (terwijl vrijwilligers vaak veel afstandelijker blijven) en iedereen herinnerd mijn altijd grote glimlach die nooit van mijn gezicht verdween.
ik was helemaal ontroerd van alle reacties en was bijna sprakeloos toen ik iets moest zeggen… ik heb tegen de gewoonte van de Cambodjanen in iedereen een dikke knuffel gegeven en afgesloten met: SEE YOU, WHEN YOU SEE ME ;)

Daarna ben ik naar mijn hotelkamer gegaan om mijn tas in te pakken en moest ik toch echt even mijn tranen laten gaan.. ik ga iedereen heel erg missen! Thank god there is facebook!

Omdat ik na het afscheid te hebben genomen van alle collega’s, ik voor mijn gevoel ook klaar was met mijn tijd hier. Besloot ik om rond middernacht meteen te vertrekken naar Phnom penh. Ik was vanmorgen om half zes in Phnom penh, na een uurtje geslapen te hebben op de bank in de lounge ruimte besloot ik om maar eens op verkenning uit te gaan nu het nog niet te warm was. Ik ben begonnen bij de beroemde/beruchte Killing fields.. Het was erg indrukwekkend. Veel graven zijn nog onaangeroerd en sommige graven zijn deels geopend om de stoffelijke overschotten te waarborgen. Bij binnenkomst is er een grote (soort tempel) waarin ruim 1700 schedels zijn verzameld gerangschikt op geslacht en leeftijd. Verder zijn er vele andere gruwelijkheden te zien, zoals een boom waar baby’s tegenaan gesmeten werden om ze te doden, een stuk grond waar nog steeds schedels uit de grond steken, foto’s van wat er allemaal gebeurd is en noem maar op. Het is bijna niet voor te stellen wat er hier slechts 30jaar geleden op zo’n grote schaal heeft afgespeeld (in totaal zijn in 3jaar tijd 3miljoen mensen vermoord, gemarteld en verhongerd). Om het hele plaatje nog gruwelijker te maken ben ik op de terugweg naar het S21 museum gegaan. Dit is een voormalige school, die in de tijden van de Khmer rouge is omgedoopt tot gevangenis. Onschuldige mensen, mensen met een bril, mensen die andere talen spraken, mensen die gladde handen hadden en nog vele anderen, werden ten onrechte gevangen gezet hier. Hier werden ze op de meest gruwelijke manieren gemarteld net zolang tot ze een bekentenis gaven van wat de Khmer rouge had gezegd dat ze gedaan hadden. Op dat moment (als ze al niet waren overleden aan de verwondingen of honger) werden zij en hun familie vermoord. In deze gevangenis zijn in totaal zo’n 17000 mensen vermoord in drie jaar tijd. Al met al verschrikkelijk om te zien, maar ook goed om meer te zien en te lezen over de geschiedenis van waar ik een maand gewoond en gewerkt heb.

De rest van de middag heb ik wat rond gewandeld door de hoofdstad. Het is niet een hele bijzondere stad en ik was er na een middag dan ook wel weer klaar mee. Morgen ochtend vertrek ik om 7uur met de bus naar mijn volgende bestemming: Ho chi minh City of te wel VIETNAM!

Nou dit was het weer voor deze week! Hoe de komende week eruit gaat zien heb ik geen idee van alleen dat ik dit met de dag eens ga bekijken… Dus tot een volgende keer maar weer

Groeten vanuit een nu nog warm Cambodja