Wederom een indrukwekkende week Cambodja

Inmiddels zijn we weer een week verder, week 3 in Cambodja zit er ook alweer op :(

Deze week besefte ik me, dat ik hier na drie weken wonen, leven en werken mezelf al helemaal thuis voel, alsof ik hier al jaren woon. Niet alleen voelt alles vertrouwd, ik kan al naar mijn project fietsen zonder aangereden te worden op de chaotische wegen met als enige verkeersregel: voorrang nemen is voorrang krijgen. Ik kan in de ochtend binnenkomen op mijn werk en al mijn collega’s in Khmer aanspreken met goedemorgen, hoe gaat het? Ik heb het al voor mekaar gekregen om binnen mijn werk dagelijks iemand de rest te laten trakteren op vers fruit of iets lekkers. Ik heb het al voor mekaar gekregen dat de andere vrijwilligers bij mij in het guesthouse na werktijd aan mij vragen wat voor avondplannen ik heb georganiseerd (qua etentjes/feestjes/activiteiten). Ik ben al zover dat ik niet meer gestoken wordt door de muggen (of het is mijn bloed dat langzaam Khmer wordt of ik moet toch vaker douche) Ik heb cambodjanen (met mijn waterpistool) overtuigd dat het heel lokaal kan regenen in het droog seizoen. Ik heb net als bijna alle village bewoners mijn eerste gastritis te pakken en tot slot heb ik het voor mekaar gekregen om elke dag op mijn werk alleen maar grote glimlachen op de gezichten van mijn collega’s te toveren als ik binnen kom lopen. Kortom ik ben helemaal ingeburgerd in het Cambodjaanse leven en ik heb het Cambodjaanse leven laten kennnis maken met Isa!

Afgelopen week was weer een bijzondere week waarin er van alles is gebeurd en waarbij ik van heel dichtbij de gruwelijke geschiedenis van Cambodja heb kunnen zien..
Maandag was een rustig dagje waarbij ik afscheid moest nemen van een andere vrijwillige verpleegkundige. In de avond zijn we met een aantal vrijwilligers wat gaan eten en vervolgens zijn we cocktails gaan drinken bij een van de stamkroegen van New hope vrijwilligers (bewijs dat het onze stamkroeg is: er zijn zelfs al drankjes vernoemd naar onze organisatie) al met al komt het neer op een simpel barretje waar alles cocktail 3$ zijn en de tweede cocktail gratis is plus de hele avond onbeperkt gratis popcorn.
Dinsdag had ik voor de verandering een rust avond gepland. Overdag was ik naar een pottenbak cursus geweest tijdens mijn lunchpauze en na al die vermoeiende inspanningen was ik wel toe aan een avondje bank/bed hangen. Dus ik was op de lokale markt fruit gaan halen en ben op zoek gegaan naar Bruin brood. Eenmaal thuis had ik mezelf getrakteerd op allerlei soorten vers fruit, bruine boterhammen met kaas en tot slot Oreo koekjes met pindakaas vulling!! Verder niet veel bijzonders
Woensdag overdag was het rustig in de kliniek en ben ik alle kasten gaan uitzoeken en organiseren. Het kostte even wat, maar het resultaat mag er zijn. In de avond was het weer tapas avond! Dus vanaf 18u Spaanse wijn en Spaanse tapas allemaal voor maar 1$ per item, het werd een gezellige avond met een typische Isa actie die me nu een paar dagen later nog steeds achtervolgt… Iemand had een fles wijn omgestoten (nee dat was ik niet) maar er kwam zout op tafel om de vlekken enigszins te laten verdwijnen. Nadat ik Royal aan het strooien was over de vlekken vroeg ik aan de persoon naast me over welke schouder je zout moet gooien voor goed geluk RECHTS zei hij. Dus ik pak een hoopje zout en flats zo over mijn rechter schouder… in eens begint iedereen aan tafel te lachen blijkbaar was mijn worp iets harder dan de bedoeling was, want ik had het zout recht in het haar van de persoon aan de tafel achter ons gegooid… haha oeps! Uhh I’m sorry *prullipje*
Na afloop ben ik met drie homo’s naar een ladyboy show gegaan. Ik moet zeggen de vrouwen uhh mannen uhh… zagen er mooi uit, ik ben uiteindelijk iets eerder naar huis gegaan maar ik vraag me af waar mijn mannelijk gezelschap ik slaap gevallen is (al wil ik dat eigenlijk helemaal niet weten).
Donderdag was een drukke dag in de kliniek, overdag niet heel veel patiënten maar veel zieke mensen die naar andere ziekenhuizen moesten worden gebracht waardoor we de hele ochtend onderweg waren en aan het plannen waren. Donderdag middag was het diabetes middag, alle diabeten uit de dorpen kwamen naar de kliniek voor controle en medicatie aanvulling, al met al meer dan 100 patiënten gezien en om 16u blij dat het weekend begon te naderen. Om het weekend dan ook goed in te luidden zijn we met een groepje in de avond naar een Khmer bbq gegaan. In plaats van olie of boter werd er een klomp varkensvet gebruikt, en het bbq assortiment bestond uit kikkerpoten, slang, krokodil, kangeroo, struisvogel en geit. Het vet van al het vlees zakte naar beneden in het water met onze noodles en groente erin en dit werd later opgedronken als heerlijk soepje. Met name slang was erg lekker, maar ook de kikkerpoten waren niet verkeerd! Na afloop hebben we ons nog even getrakteerd op een gember ijsje en een pannenkoek die vers op straat werd bereid.

15 Oktober 2012 is de voormalige koning (inmiddels zit zijn zoon op de troon) overleden. Na ruim drie maanden opgebaard te zijn geweest wordt hij as maandag gecremeerd. Vrijdag is hij van de plaats waar hij is opgebaard over gebracht naar het crematorium. Dit weekend mag iedereen nog afscheid van hem nemen en respect bewijzen en dan zal hij toch echt maandag gecremeerd gaan worden. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat het hele leven vier dagen stil ligt (en dus ook de kliniek en de school zijn gesloten) Elk huis en elke winkel heeft sinds donderdag avond de vlag van Cambodja half stok hangen, alle zenders zenden non stop de live beelden van Phnom Penh uit en in het centrum wordt er geen muziek gedraaid in de café en restaurants. Om toch actief te blijven ben ik vrijdag naar de Kulen moutain met the 1000 lingas gegaan. Eerst langs een water gelopen waarin er 1000 lingas (“piemels”) in de grond zijn gegraveerd om het water heilig te maken. Daarna ben ik langs een tempel gegaan om te kijken en gezegend te worden door een Boedistische monnik (heel bijzonder). Vervolgens een berg beklommen om bij een super mooie waterval uit te komen waar ik lekker gezwommen heb in het koude water. Alles bij mekaar erg leuk! Op de terug weg maakte de bus een stop bij het landmijn museum. Dit museum is opgericht door een man, die als kind ontvoerd was door de Khmer Rouge en na jaren lang als (kind) soldaat anderen vermoord te hebben en landmijnen te hebben neergelegd (omdat hij niet beter wist) heeft hij toen hij besefte hoe de wereld werkelijk was, zich tegen de Khmer Rouge gekeerd en nu is hij al jaren actief om de nog steeds duizenden landmijnen die overal in Cambodja liggen onschadelijk te maken. Tevens is het museum een opvang huis voor veel (wees) kinderen die slachtoffer werden van landmijnen. Het was een erg indrukwekkend moment. Verschrikkelijk om te zien dat een land met zulke mooie en lieve mensen zolang zoveel kwaad en verdriet heeft gekend en nu nog steeds dagelijks slachtoffers maakt.. Het idee van de landmijnen was om mensen te verminken, wanneer je als leger een tegenstander dood, verlies je 1 tegenstander, wanneer je een landmijn plaatst en je verminkt een tegenstander (bij verliest een been) dan verlies je tijdelijk 3 tegenstanders, omdat twee mensen de gewonde moeten wegdragen. Met die gedachten hebben de guerrilla’s van de Khmer rouge en het Cambodjaanse leger jaren na de burgeroorlog tot halverwege de jaren negentig nog met elkaar gestreden. De rest van de middag was ik sprakeloos en emotioneel het raakt je echt heel erg als je hier zit en dagelijks met mensen werkt die al die geschiedenis die ik lees en zie in films (killing fields) van zo dicht bij hebben meegemaakt….

Zaterdag ben ik om zes uur in de ochtend vertrokken richting Battambang. Dit is de “hoofdstad” van het noorden van Cambodja en een stad die nauwelijks toerisme kent. Ik had besloten om met de boot te gaan om zo op een andere manier cambodja te leren kennen. Aangezien het droog seizoen is, was het wel even afwachten hoe de reis zou verlopen. Bekend was dat de motor het onderweg vaak begeeft en ook staat het waterpeil nu veel lager waardoor er kans was dat de boot onderweg vast zou lopen… Ik wilde natuurlijk toch niet voor de veilige weg gaan maar iets doen wat niet iedereen doet en durft en dus nam ik de boot.
Ik vertrok al vroeg en kwam in een klein bootje terecht met ruimte voor 20 man waar er minstens 40 in zaten. Het bootje was smal en had aan beide zeikanten houten planken waarop je kon zitten. De tocht duurde uiteindelijk 9uur! De boot had twee maal motor pech en liep geen een keer vast, ik had een houten kont, ik stonk naar andermans zweet, maar… Het was onbeschrijfbaar! Overal langs het water mooie natuur, vogels en dorpen en elke keer weer als we een dorp naderde alle kinderen die vanuit alle hoeken aan kwamen rennen om enthousiast en zo hard als ze konden te zwaaien en springen en lachen, in de hoop dat iemand terug zou zwaaien. Super mooi!
Battambang was een mooie plaats. Wat me meteen opviel was dat iedereen super aardig was! Ik liep in mijn eentje door de stad, kreeg regelmatig aanspraak en toen ik uiteindelijk in een parkje tussen de Khmers aan het genieten was mijn maiskolf voelde ik me helemaal opgenomen in de samenleving. Toen ik ’s avonds een sms kreeg dat ik naar Lowlands mag deze zomer en vervolgens een koud biertje dronk op het dakterras van mijn hotel (met uitzicht op de stad en de zonsondergang) kon mijn momentje even niet meer stuk! Helemaal gelukkig.

Vandaag om 13u ging de bus alweer terug naar Siem reap, dus ik was vroeg opgestaan om ook nog wat te kunnen zien van de stad. Zo ben ik begonnen bij de bamboo trein. Dit is een trein van bamboe, die op een hele simpele manier werkt. Er worden wielen op de rails gelegt, een houten bamboe plaat komt erop en er wordt een motor aan het achterste wiel vast gemaakt zodat de wielen beginnen te rijden. We reden zo’n 30km/u door het landschap (de rijstvelden) van Cambodja. Als er een tegenstander aan kwam stopte de beide treintjes en werd er een van de rails gehaald om de ander te laten passeren en vervolgens werd het treintje weer opnieuw opgebouwd. Een hele bijzondere ervaring vooral omdat over twee maanden de trein moet verdwijnen omdat de overheid er echte treinen wil laten rijden en het bamboo treintje te gevaarlijk wordt.
Daarna heb ik een kleine berg beklommen om uit te komen bij de Killing caves. In de tijd van de Khmer rouge werden in de tempel boven op de berg burgers (vrouwen/mannen/kinderen) gevangen gehouden. Dagelijks werden een aantal van hen geblinddoekt en naar de rand van een grot gebracht. Eenmaal daar kregen de volwassen een trap tegen de nek om vervolgens de grot in te vallen. Kinderen werden bij de voeten gepakt en werden naar beneden geslingerd. Sommige overleefde de val maar hadden vaak vele botbreuken en konden daardoor niet vluchten en werden na dagen liggen alsnog doodgemarteld door de Khmer rouge soldaten. Eenmaal in de grot zie je nog steeds de vele schedels en beenderen liggen die de soldaten verzameld hadden. Geen woorden voor gewoon verschrikkelijk, vooral het feit dat ik dagelijks mensen zie en spreek die deze bijna ongeloofwaardige verhalen dagelijks meemaakte, maakt dat ik het me nog meer aangrijp en het echt niet kan bevatten…

De busreis terug was een stuk aangenamer, ik zat in de bus (gewoon een touringbus) met allemaal locals en Karaoke! En ik was na drie uur rijden alweer “thuis” Nog even door de stad gewandeld en uiteindelijk de dag rustig afgesloten met een Angkor biertje en een Noodle soupie..

Nou dat was weer een indrukwekkende week. Nog maar één week Cambodja te gaan en een vol schema van alles dat ik nog wil doen voor dat ik hier weg ga. Ik hou jullie op de hoogte en veel leesplezier!