Van Stappen tot Angkor Wat

Van Stappen tot Angkor Wat…

Hoi lezers 
Inmiddels is het zondag wat betekend dat ik week 1 in Cambodja heb gehad. De tijd is voorbij gevlogen met veel mooie, emotionele en vooral vrolijke momenten en indrukken, het ontmoeten van allemaal geweldige mensen, korte nachtjes en vooral veel genoten…

We beginnen op woensdag. Zoals ik al vertelde komen de mensen uit het dorp Mondul3 (een hele arme voorstad van Siem reap) naar onze kliniek. Wij controleren de vitale functies, de dokter kan de patiënten onderzoeken, we geven gratis medicijnen en we doen wondverzorging. De 3 hoofdproblemen die we zien zijn: wonden aan voeten/enkels, omdat iedereen en vooral kinderen op blote voeten lopen (doordat ze geen schoeisel kunnen betalen) en daardoor in scherpe voorwerpen/stenen trappen. Brandwonden doordat ze koken op open vuur en kinderen nog niet voorzichtig genoeg zijn en tot slot gastritis door het drinken van vies water en niet goed schoongemaakt eten. Woensdag hadden we afgesproken dat we met twee vrouwen (die een operatie nodig hebben) naar het ziekenhuis zouden gaan, zodat wij de behandeling kunnen betalen. Ik ben dus mee gegaan naar het ziekenhuis en dat was een ware cultuur shock. Overal moet eerst betaald worden voordat je iets gedaan krijgt. Als je opgenomen wordt krijg je als je geluk hebt een bed (zonder matras) en anders krijg je een matje en moet je op de grond liggen. Familie is verantwoordelijk voor eten/drinken/verzorging en als je geluk hebt komt de dokter één keer per dag langs tijdens een ronde. De verpleegkundige lopen alleen rond voor het uitdelen van medicijnen, ze zetten pillen neer, geven je de dagelijkse rekening voor het feit dat je ‘een bed’ bezet houdt en spuiten medicatie in je bil of in het infuus en vertellen niet wat ze geven (waarschijnlijk weten ze het zelf niet eens..). ’s middags kwam er een meisje van 13jaar naar de kliniek (waarschijnlijk slachtoffer van de ‘karaoke barren’ met haar twee weken oude baby die slechts 2kg woog. Het meisje had totaal geen idee wat ze met de baby aanmoest en gaf hem slechts 3x per dag borstvoeding. Korte tijd later kwam er een andere vrouw binnen met haar 7maanden oude baby die slechts 5kg woog, de moeder wilde graag borstvoeding geven maar was zelf zo ondervoed dat ze niet produceerde. Beide heb ik mee genomen naar ons –outreach- programma, waarbij we elke week de baby’s naar de kliniek laten komen om te onderzoeken en vervolgens de moeders gratis flesvoeding voor een week mee te geven. Ook kregen de baby’s kleertjes die sponsors hebben achtergelaten. In ieder geval mooi om te zien wat New hope kan doen en hoe belangrijk het is dat we doen, wat we doen 

Donderdag ben ik naar mondul3 gegaan om het dorp te bekijken. De mensen hebben hier echt niets. De huizen zijn in elkaar gezet met houten planken, sommige vol gaten of zelfs deels ingestort. Er is slechts één water pomp aanwezig, geen elektriciteit en volop karaoke barren (waar je dus geen karaoke kan doen). Ook kreeg ik te horen dat veel volwassen vrouwen voor werk naar de hoofdstad gaan en dan (vaak ongewenst) in de prostitutie terecht komen, dat mannen naar Thailand gaan om werk te zoeken, maar door de ongerustheden langs de grens vaak vermoord/vermist raken. Dit alles zorgt ervoor dat er veel weeskinderen zijn, die dan weer meegenomen worden en zo ook in de seksindustrie terecht komen. Helaas is het hier vaker regel dan uitzondering dat 8jarige meisjes en jongetjes als prostitué aan het werk zijn…
Alles bij elkaar was het wel een goede indruk om dit te zien, nu pas besef ik echt dat mijn werk echt iets betekend. Als ik er niet zou zijn (en al die andere vrijwilligers) zou het helemaal geen hoop op toekomst zijn voor de inwoners van mondul3 (die slechts 10minuten van dure hotels afzitten).
Donderdagmiddag was het een drukke middag in de kliniek. Het was diabetes poli en in twee uur tijd heb ik zo’n vijftig patiënten gezien effe doorwerken maar ach kan ik in iedergeval zeggen tegen jullie dat ik hier niet alleen maar vakantie vier. In de avond ben ik in het centrum naar een traditionele Apsara dans gaan kijken, erg mooi en heel shocking om te zien hoe soepel hun gewrichten zijn maar wel erg mooi. Ga ik zeker nog een keertje doen.

Vrijdag was een rustige dag in de kliniek waarbij er geen gekke of indrukwekkende dingen waren. Na werk zijn we met een aantal van de vrijwilligers naar een hotel gegaan waar er tussen 17u en 19u, 50%procent korting was op drankjes en gratis live muziek en eten. Dit was erg gezellig en leidde er uiteindelijk toe dat we naar het centrum zijn gegaan, waar we eerst een heerlijke voetscrub/massage hebben gekregen onder het genot van een ladyboy optreden en vervolgens in een nachtclub zijn beland met de naam: Promoting irrisponsable drinking!
Haha erg gezellig  vooral ook heel leuk en interessant ik werk voor New hope samen met vrijwilligers uit: Noorwegen, Schotland, Italie, Engeland, Zwisterland, Australie, Canada en Nieuw zeeland. Erg gevarieerd en ook leuk om van deze mensen hun normen/waarden en standaarden te zien.

Zaterdag had ik wegens de omstandigheden van de avond/nacht ervoor een rust dag ingepland, ik ben begonnen aan het zwembad en ben later met een paar mensen naar de zonsondergang gaan kijken bij Angkor wat. Vervolgens vroeg naar bed en zondag ben ik om 5u terug gereden naar Angkor wat om de zonsopgang te kunnen zien  Vervolgens hebben we onze dag daar vervolgt. Voor degene die nooit van Angkor wat gehoord hebben… dit is een groot tempel complex gebouwd in periode van 800 tot 1200 n.Chr. en staat inmiddels op de Werelderfgoed lijst en wordt omschreven als het mooiste bouwwerk ooit gemaakt. Dagelijks komen er 1000den mensen naar Angkor Wat om dit kunstwerk met zonsopgang te zien. Nou ik dus ook vandaag. Na de zonsopgang zijn we naar Angkor thom gereden waar we een andere tempel bezochten die vooral bekend staat om de vele gezichten die in de muren zijn gegraveerd. Hierna zijn we naar de tempel Ta prohm gegaan, deze is nooit gerestaureerd en is nog vergelijkbaar met hoe de tempels na 400 jaar leegstand zijn gevonden (vergroeid in de jungle) hier zie je dus echt hoe bomen zich een weg door de muren hebben gemaakt. Tevens is deze tempel gebruikt voor de film Tomb praider. Onze gids (een Cambodjaanse vrijwilliger bij New Hope) woont zelf nog steeds in een dorpje dat tussen de tempels ligt en wilde ons graag meenemen naar zijn gezin en zijn dorp. We kregen een rondleiding en verhalen over hoe zij leven. Erg interessant en super leuk met als hoogtepunt isa die net als de lokale bewoners een palmboom ging beklimmen, gewoon omdat het kan 

Als met al een mooie eerste week waarin ik veel gezien en ervaren heb, mezelf goed ingeburgerd heb en ik ook meteen het hoogtepunt van een reis aan Cambodja heb mogen aanschouwen…
Morgen weer een nieuwe week, met verhuizing naar een ander guesthouse, een bezoek aan een drijvend dorp en waarschijnlijk nog veel andere mooie verhalen

Tot snel!